Siostry Serafitki
Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej powszechnie znane jako Siostry "Serafitki" zostało założone przez Bł. O. Honorata Koźmińskiego i Sł. B. M. Małgorzatę Łucję Szewczyk w Zakroczymiu w roku 1881. Był to czas zaborów, a więc i prześladowania religijnego. Celem nowo powstałego Zgromadzenia była praca wśród ludzi najuboższych, najbardziej potrzebujących, chorych, opuszczonych oraz dzieci specjalnej troski. Od samego początku siostry starały się otoczyć miłością i życzliwością drugiego człowieka oraz nieść pomoc duchową i materialną tym, których Bóg postawił na ich drodze. Postawa ta zaowocowała i Zgromadzenie rozwijało się bardzo szybko. Coraz więcej otwierano placówek, gdzie trzeba było otoczyć opieką, życzliwością i miłością człowieka potrzebującego. W roku 1927 przybyły siostry do Biłgoraja, gdzie Władze Powiatowe z dyrektorem nowopowstałego szpitala zwróciły się do Zgromadzenia z prośbą o siostry do pracy. Tutaj zaczęto tworzyć nowy szpital, więc potrzeba było ofiarnych rąk i serc, aby sprostać trudnym początkom i pomóc cierpiącemu człowiekowi. Od tego czasu rozpoczęła się praca Sióstr w tym mieście, choć jeszcze nie w tej parafii. Siostry pracowały w szpitalu do 1964 roku, kiedy to zostały zwolnione przez władze komunistyczne. Wyczerpująca praca wśród chorych, nie pozwalała siostrom pracującym w szpitalu podejmować innych prac w parafii czy katechizacji a potrzeby na tym odcinku były ogromne. Jednak już w roku 1951 ks. dziekan Jan Mróz, proboszcz parafii w Puszczy Solskiej i administrator parafii Wniebowzięcia N.M.P. oraz ks. prof. Stanisław Byrski, katecheta tej parafii, zwrócił się do Przełożonej Generalnej Zgromadzenia prosząc o katechetkę, pisał iż "w niektórych szkołach na terenie parafii nie ma od roku, a w niektórych od dwóch lat nauki religii." Zgromadzenie odpowiedziało na prośbę kapłana przysyłając we wrześniu 1951 roku do pracy w parafii Wniebowzięcia N.M.P. trzy siostry. Od tej pory rozpoczęła się praca sióstr w tej parafii . S. Flawiana katechetka, zajęła się nauczaniem religii w czterech a później w pięciu szkołach pobliskich wiosek należących do tej parafii. Katechizowała dzieci, ale również bardzo często słuchali Ją rodzice, którzy byli bardzo spragnieni Boga. Siostra Franciszka została przydzielona do opieki nad 80-letnim ks. prałatem Koziołkiewiczem ( proboszczem tej parafii) i chorymi potrzebującymi opieki w swoich domach, a s. Brygida zajęła się gotowaniem na plebanii. Siostry troszczyły się również o bieliznę kościelną. Nie był to jeszcze dom zorganizowany, dlatego mieszkały na terenie szpitala. W 1952 roku za zgodą Kurii Biskupiej w Lublinie siostry zamieszkały w domu parafialnym przy ul. 3 Maja 1, gdzie otrzymały na parterze dwa pokoje, kuchnię i łazienkę bez wody i kanalizacji. Ks. dziekan Stanisław Krynicki spisując umowę o pracę w 1953 roku zobowiązał siostry do nauczania religii, do pracy przy chorych, prowadzenia kancelarii parafialnej, biblioteki, kiosku z dewocjonaliami i czasopismami religijnymi oraz do prowadzenia kuchni na plebanii. Początki były bardzo trudne. Siostry nie miały pomieszczeń, w których mogłyby prać, szyć i naprawiać bieliznę kościelną. W pralni nie było bieżącej wody, prania natomiast było dużo, gdyż w parafii pracowało kilku kapłanów. Siostry przygotowywały również bieliznę kościelną do kaplicy w Ignatówce. Nie lepsza była sytuacja w pracy katechetycznej, gdyż pomieszczenie, w którym uczyły było zimne i zagrzybione, a kościół też nie był ogrzewany. Siostra uczyła dzieci od przedszkola, aż po klasę ósmą, w wymiarze 32 godzin tygodniowo. Oprócz tego ok. 20 dzieci, które nie mogły oficjalnie chodzić na katechizację przygotowywała indywidualnie co roku do I Komunii św. Mimo ogromnej pracy parafialnej i katechetycznej nie mogły siostry zapomnieć o chorych i potrzebujących. Dlatego też siostra w parafii organizowała dla ok. 30 biednych rodzin zbiórkę odzieży i pomoc finansową. Przygotowywała paczki świąteczne i przyjmowała chorych w domu zakonnym. Chodziła też codziennie pieszo po kilka kilometrów, chcąc dotrzeć do chorych na skraju miasta, gdzie świeckie pielęgniarki zwykle nie przychodziły. Do sąsiednich wsi tj. Gromady i Kajetanówki jeździła furmanką, aby i tam służyć pomocą pielęgniarską ludziom chorym. W roku 1967 ks. kanonik Czesław Dmochowski poprosił o siostry do prowadzenia kuchni na plebanii. Posługę tę pełniły siostry na przestrzeni 17 lat. W 1977 roku, gdy objął parafię nowy ks. Proboszcz Edmund Markiewicz , zaangażowany w sprawy duszpasterskie zlecił siostrom katechizowanie dzieci przedszkolnych. Siostry katechizowały przedszkolaki z całego Biłgoraja, dzieci szkolne ze Szkoły Podstawowej Nr 2 i Hedwiżynie oraz część klas ze Szkoły Podstawowej Nr 1 w Biłgoraju. Na prośbę ks. Chęcią proboszcza z Puszczy Solskiej siostry również w tamtej parafii przez trzy lata katechizowały dzieci Szkoły Podstawowej Nr 3. W roku 1977 siostry przeniosły się z parteru do wyremontowanego dla nich przez parafię mieszkania na pierwszym piętrze. Natomiast księża, którzy do tej pory zajmowali piętro przenieśli się do nowego domu. W 1983 siostry rozpoczęły pracę w kancelarii parafialnej przy kościele N.M.P. w Biłgoraju. W 1984 roku nastąpił podział parafii Wniebowzięcia N.M.P. wyniku, czego powstała nowa parafia przy kościele św. Jerzego. Na prośbę ks. proboszcza Mariana Gorala przyjechały dwie siostry do pracy w Jego parafii. Zamieszkały jednak przy ulicy 3-go Maja, dlatego wspólnota zakonna powiększyła się do siedmiu sióstr. W nowej paafii siostry podjęły katechizację i prowadzenie scholi oraz posługę w kuchni i dodatkowo pracę organistki do 30 września 1986 roku. Od roku 1990 siostry w obu parafiach rozpoczęły katechizację w szkole, tym samym potrzeba było zwiększyć liczbę sióstr katechizujących. Dnia 16 grudnia 1990 roku biskup pomocniczy z Lublina ks. Bp. Piotr Hemperek dokonał poświęcenia kaplicy w domu zakonnym, na którą siostry czekały prawie 40 lat. Mając kaplicę łatwiej było zorganizować wspólnotowy dzień skupienia, inaczej wygląda codzienna modlitwa, a zwłaszcza rozmyślanie. Siostry miały już kaplicę, znacznie również poprawiły się warunki mieszkaniowe. Dzięki ogromnej życzliwości i staraniom ks. Proboszcza Bogusława Wojtasiuka przeprowadzono pierwszy remont domu przy współpracy z siostrą Inviolatą Pietrucha przełożoną tutejszego domu w 1996 roku. Następny w 1998 roku, założono centralne ogrzewanie gazowe do wszystkich pomieszczeń, wyremontowano łazienki, odnowiono pokje, oraz klatki schodowe i balkony. A w roku 2000 wykorzystano duży strych i poszerzono mieszkanie o cztery pokoje i łazienkę. Uległy również zmianie warunki pracy siostry zakrystianki, która mogła wykonywać swoją pracę w ogrzewanych pomieszczeniach: w pralni i prasowalni. Dziś wspólnota sióstr mieszkająca przy ulicy 3 Maja 1 liczy 10 sióstr. Siostra Przełożona prowadzi kancelarię parafialną, a oprócz tego zajmuje się rozprowadzaniem prasy katolickiej i sprzedażą książek religijnych. Siostry troszczą się o wystrój kościoła i zajmują się zakrystią. Trzy siostry katechizują w Zespole Szkół Zawodowych, jedna w Gimnazjum i dwie w Szkołach Podstawowych na terenie Biłgoraja. Katechizacją obejmują również dzieci z klas "0" w dwóch przedszkolach. Oprócz katechezy siostry organizują pielgrzymki, dni skupienia dla dziewcząt oraz przedstawienia na różne uroczystości z dziećmi i młodzieżą. Prowadzą też kółka różańcowe i grupy, które skupiają młodzież i dzieci poszukującą trwałych wartości duchowych. Pośród pracy parafialnej i katechetycznej siostry nie zapominają o chorych i najbardziej potrzebujących. Zapewniając im pomoc materialną i duchową w ramach pracy Parafialnego Zespołu Charytatywnego - Caritas. Na przestrzeni 50 lat przy Parafii Wniebowzięcia N.M.P pracowało 30 sióstr. W tym 12 sióstr przeszło do wieczności po nagrodę wieczną.
KALENDARZ
TRANSMISJA MSZY ŚWIĘTEJ
KATOLICKIE PRZEDSZKOLE
ZGROMADZENIE SIÓSTR SERAFITEK
Z GALERII
Najnowsze intencje
Matko Boża Nieustającej Pomocy prosimy Cię o dar potomstwa dla nas.
Za wstawiennictwem Matki Najświętszej proszę Pana Jezusa o zdrowie, miłosierdzie nad grzechami, szczęśliwą podróż, opiekę od zła i błogosławieństwo w całym życiu dla całej rodziny Jana.
Matko Boza Ciebie prosimy ratuj rodzine,ratuj nas przed epidemia .O uzdrowienie,zbawienie Mikolaja,Tomasza,Ani.Za rodzenstwo Ewe,Bogdana ,rodzine,za Ele ,dzieci.O przeblaganie,wynagrodzenie za grzechy Ani,Tomasza,Mikolaja ,Ele,za dzieci Mariole,rodzine.Za wszystkie grzechy popelnione w tych rodzinach .Za zmarlych rodzicow,przodkow z tych rodzin o Niebo .O zbawienie grzesznikow.Za dusze w czyscu cierpiace,za sp Pawla Kowalczyk.,za Sp Abp Henryka Hoser
Wszystkie intencje
Kalendarium Parafialne
3 XII 1717 r. – Pierwszy proboszcz parafii w Biłgoraju - ks. Jan Mroczkowski.
28 XI 1982 r. dokonano poświęcenia nowo wybudowanej kaplicy Chrystusa Króla i sali katechetycznej na osiedlu Różnówka. Kaplica wybudowana dzięki ogromnemu wkładowi ks. Edmunda Markiewicza należała do naszej parafii przez okres 9 lat i jest małym kościołem pw. Chrystusa Króla.
Dzieje Parafii
Biłgoraj i okolice na fotografii
Festiwal SOLI DEO